عاشقانه های من با خدا: هفته شانزدهم
محراب قلب خویش را مطهر سازیم تا پروردگار محبوبمان به درون آید و آنجا بماند.
هرگاه خداوند تبسم می کند، تمام گل ها شکوفا می شوند! الها اگر بر من بخندی گل معرفت و شادی در قلب من می شکفد! و هر گل به صدا در می آید:(ای کاش، قربانی درگاهت شوم!).
نهراسید! زندگی یک تعهد است: جرأت آن را داشته باشیم! خداوند در کنار ماست. زندگی یک بار سنگین است: تحمل آن را داشته باشیم! زندگی یک گنجینه است: آن را تقسیم کنیم! انسان راستین آن است که هیچ گاه از مسیر تعهداتش منحرف نمی شود، بار سنگین زندگی را بر دوش می کشد، و تمام چیزهای خوب زندگی را با نیازمندان تقسیم می کند!
هر کجا که می رویم عشق و شادی را بر پا سازیم. و به یاد داشته باشیم که هر چه بیشتر به دیگران عشق بدهیم، عشق بیشتری نیز دریافت می کنیم. آنگاه ذخیره ی عشق مان را پایانی نخواهد بود.
دنیا در چشم بر هم زدنی از حرکت می ایستد، به یاد داشته باشیم و هر لحظه به خود تلنگر زنیم.
آن گاه که زمانش فرا رسد، تمام ثروت دنیا هم نمی تواند یک نفس به ما ارزانی دارد و نیز به روح ناآرام ما قرار و آرام ببخشد. اسکندر مقدونی زمانی که از دنیا می رفت حاضر بود نیمی از فرمانروایی اش را به کسی ببخشد که فقط یک روز زندگی به او تقدیم نماید. سرانجام در لحظات احتضار، حاضر بود حتی تمام پادشاهی اش را نیز فقط در مقابل یک نفس بیشتر تعویض کند. می گفت: (در برقراری این پادشاهی بزرگ میلیونها میلیون نفس صرف کردم، اما این پادشاهی نتوانست حتی یک نفس به من بازگرداند!) ارزش یک نفس تنها، بالاتر از تمام ثروت دنیاست! این سخن چقدر حقیقت دارد؟ و باز هم هزاران نفس را در هر روز بیهوده تلف می کنیم! بیدار شو ای انسان و ارزش نفس های خویش را بدان! این نفس ها را با نام مقدس خداوند پر کن و به خدمتگزاری به جهان پیرامون خویش مشغول باش.
به هنگام فشار کار و وجود صد ها پدیده ی توجه بر انگیز، شعر زیر را با خود می خوانم: (بباف با دقت، بباف و دعا کن، تار و پود آن را به دست خدا بسپار!) با دقت بافتن یعنی دوری از شتاب و انجام هر آنچه که در توان داریم! بافتن و دعا کردن یعنی به یاد داشتن خدا در حین انجام تمام کارهای روزانه، تفکرات و آرزوها و او را در مرکز زندگی قرار دادن. بدین ترتیب، دیگر نسبت به نتایج اعمالمان نگرانی به دل نخواهیم داشت. زندگی ما در دست خداست و او حافظ این زندگی خواهد بود!
پس بدان! از دست دادن ایمان، بدترین ناکامی انسان است. متبرک آن کسی است که قلبش را در هر شرایطی که باشد به خداوند پیشکش می سازد و می گوید: (خداوندا به تو ایمان دارم!)
در همه حال خدا با ماست.
