مهربانی – مهر بی منتها در وجود همه انسانها هست. از این رو است که بزرگان گفته اند به قلمرو دل خود وارد شوید و شهد شیرین مهربانی را از چشمه زلال قلب خود بنوشید. مهربانی را در هیچ جای دیگر و نزد هیچ کس دیگر نجویید.
جایگاه مهر و محبت در دل خود شما است. شما خود صاحب این گوهر پاکید. مهربانی یکی از مهمترین ویژگیهای شخصیتی است که هر فرد می تواند به داشتن آن افتخار کند. مهر و محبت است که ما را در شناخت همنوعان خود و در دستیابی به درک بهتر از وجود خود و احساس یگانگی با جهان هستی و نیز کوتاه تر کردن سفر مشتر کمان با سایر انسانها یاری می کند.
مهربانی یک قانون طلایی و بخش جدایی ناپذیر تمام قوانین حاکم بر زندگی است. قوانین همه ادیان الهی بر پایه اصل مهر و محبت بنا نهاده شده اند. مهربانی در تمام مذاهب به عنوان نوعی ارزش، موجب اعتلای روح و موهبتی برای بر قراری ارتباط و درک سایر انسانها معرفی شده است.
همین عامل است که سرانجام ما انسانها را در یاری رساندن به یکدیگر ترغیب می کند. اغلب کشف و استخراج این گنج درونی از اعماق تودرتوی وجود برخی انسانها کار چندان ساده ای نیست. شاید در کشاکش زندگی پر مشغله امروزی، در ترافیک سنگین خیابانهای شهر، در صف های طویل نانوایی یا پمپ بنزین زمانی که از شدت عجله و تنگی وقت به اضطراب افتاده ایم حتی یادآوری واژه مهربانی برای بسیاری از ما دشوار باشد، اما با توجه به برخی نکات ساده می توان دریافت که حقیقت مهربانی چیست و چگونه می توان هنر مهر ورزیدن را در لحظه لحظه زندگی روزمره خود به کار بست.
احساس پذیرش گرمی آتش محبت، توجه و عشق به پدیده های هستی را بیشتر می کند. احساس پذیرش پیش نیاز رشد و پرورش مهربانی در زندگی هر انسانی است. احساس پذیرش عبارت از آن است که انسان تمایل داشته باشد هر چیز را همان گونه که هست ببیند و بپذیرد.
با این دیدگاه می توان در هر شرایطی رفتاری درست داشت. اگر اندیشیدن با این شیوه را تمرین کنیم پس از مدتی به درجه ای از احساس پذیرش دست خواهیم یافت که در هر لحظه هر آنچه را که پیش می آید، خواهیم پذیرفت و همان گونه که هست با آن بودن خواهیم کرد.
فردی که در اوج آرامش پذیرای لحظه های زندگی است، کسی است که به گنجینه بی پایان مهربانی درون خود دست یافته و به لحظه های زندگی خود با دیدی باز نظر می کند. هر قدر از حقیقت درون خود فاصله بیشتری می گیریم در برابر تنشهای زندگی آسیب پذیرتر می شویم و چشمه مهر و محبت خود را خشکیده تر می یابیم.
در جهان امروزی که سرشار از تمرکز بر تماسهای بیرونی است امکان قطع تماس با گنجینه درونی انسان را هر لحظه تهدید می کند. هر انسانی پاره ای از پیکره کلی است که ما آن را جهان هستی می نامیم.
ما وجود، افکار و احساسات خود را جدای از دیگران می دانیم. این نوعی توهم بینایی آگاهانه است. این توهم ما را در زندانی از جنس وجود خود که دیوارهای آن از آرزوهای شخصی و علاقه به چند فرد محدود از نزدیکان تشکیل شده محبوس می کند. وظیفه ما انسانها آن است که خود را از این زندان نجات دهیم و دایره مهرورزی را وسیع تر کنیم تا تمام موجودات هستی را در بر گیرد.
آن زمان که عادت کنیم در هر شرایطی با حقیقت وجودی خود متصل باشیم، تمام رفتارهای ما رنگ و بوی مهربانی خواهند گرفت. جهان هستی چیزی جدای از وجود ما نیست. ما در واقع بخشی استثنایی از این جهان با عظمت هستیم. هنگامی که این تصویر بزرگ تر را ببینیم در واقع اولین باری است که چشم بر جهان هستی گشوده ایم. چرا که حتی یک نگاه اجمالی بر این تصویر بزرگ تر چشمان ما را بر روی جهان و آن چه در آن هست خواهد گشود، سختیهای دیگران را خواهیم دید و همین ادراک سرچشمه جوشان مهربانی نسبت به دیگران است.
با درک این حقیقت است که می توان به جای بی تفاوتی در برابر دیگران به راحتی نسبت به آنها مهربان بود. این نگرش، ما را در وحدت وجود غوطه ور خواهد ساخت و وجودمان را از احساس خوشایند هماهنگی با کائنات لبریز خواهد کرد. این احساس وحدت باعث می شود نه تنها نسبت به خود بلکه در برابر جهانی که بخشی از آنیم مهربان باشیم.
سرانجام مهربانی ما را به نقطه ای می رساند که خود و جهان پیرامون خود را بشناسیم. مهربانی نیرویی است که ادراک نادرست انسان مبنی بر جدایی خود از دیگر عناصر هستی را اصلاح می کند. اگر می خواهی دیگران را خوشحال کنی، مهربان باش. اگر می خواهی خوشحال باشی، مهربان باش. و در نتیجه به آرامش ناب دست می یابی.
