عاشقانه های من با خدا: هفته هفدهم
اعماق درون – راز زندگی راستین، زندگی ای که معنای حقیقی زیستن را دارد، در این نهفته است: در دل دریای دادشتن و در خوبی ها را با دیگران تقسیم کردن و نه فقط منتظر دریافت بودن، در فداکاری و نه خود پرستی.
احساساتمان را مهار کنیم و ذهن را به سوی درگاه نیلوفرین خداوند هدایت نماییم، همچون زنبوری که در اطراف گل نیلوفر چرخ می زند. پس همواره سخنان انسان های پاک و خردمند را با خود تکرار کنیم. اعماق درون
پروردگار گاهی چهره ی زیبایش را آشکار می سازد، گاهی نیز در پس پرده ای پنهانش می کند! اما از هر نفس به ما نزدیکتر است. در هر چه که انجام می دهد، مفهومی از رحمت وجود دارد. ای روح من! از مقدرات او هیچ مپرس. در برابر او زانو بزن و دعا کن: (من بنده ی تو هستم ای عشق ملکوتی من!). اعماق درون
پروردگارا بر من رحمت کن تا عشق و تبسم را بیاموزم. بگذار به همه عشق بورزم حتی آنان که مرا درک نمی کنند و یا آزارم می دهند. و بگذار در تمام لحظات زندگی، خندیدن را یاد بگیرم و بفهمم که هر چه رخ می دهد بهترین است.
سفر به اعماق درون و لمس واژه سکوت
آن که غرق در عشق به خداوند و عشق به مخلوقات خداوند باشد همیشه در بهار جاودان است.
برای زیبایی حقیقی باید چنین کرد: پاک زندگی کنیم، سر سپرده ی حقیقت باشیم، رها از قید و بند گردیم، همواره لبخند بزنیم، و به فقرا و دل شکستگان خدمت نماییم. اعماق درون
ای روح من! تا به کی باید در ظواهر زندگی، شناور بمانی؟ تا به چند، از آنچه زندگی به تو می دهد و باز از تو پس می گیرد شادمان می شوی؟ در اعماق وجود خویش شیر جه ای بزن! در اعماق وجودت گنجینه ی پایان ناپذیر و ثروت لایزال زندگی نهفته است.
با یاد حضور خداوند در لحظه هایمان، با قلبی آرام، به دنیا و کائنات انرژی مثبت هدیه دهیم و بازتاب آن را چون بومرنگی که پرتاب کرده ایم دریافت کنیم.
